Jestem dumna z Moich Młodzików! W krótkim okresie czasu wykazali się konsekwencją w działaniu, sprawnością językową i zapałem do pracy. Stroje dziewcząt bez zarzutu, eleganckie i epokowe – zarówno Rzymianki jak i gala współczesna; Panowie – wzór elegancji dzisiejszej i odzwierciedlenie Rzymu i średniowiecza w pełnej krasie. Polszczyzna i wyrażenia łacińskie poprawnie czytane z zachowaniem odpowiedniego tempa. Dykcja, intonacja i wymowa bez zarzutu, pewna, donośna i wyrazista przykuwająca uwagę społeczności szkolnej. Kierownik Techniczny i Geograf Historyczny – właściwi ludzie na właściwych miejscach. Kajo, Filipie, Anastazjo, Dominiko, Ewo, Gosiu, Wiktorio, Franku, Marku, Marcelu i Maxie – jesteście Mega Wielcy!
EUROPEJSKI DZIEŃ JĘZYKÓW jest dniem, którego celem jest promowanie nauki języków w Europie. Został ustanowiony z inicjatywy Rady Europy w 2001 roku w STRASBURGU i od tamtej pory jest obchodzony corocznie 26 września. Obchodzimy ten dzień aby ukazać znaczenie nauki języków, aby promować różnorodność językową Europy , aby propagować uczenie się przez całe życie.
Na świecie istnieje od 6000 do 7000 tysięcy języków, spośród których 225 to języki europejskie. Większość języków świata używana jest w Azji i Afryce. Połowa ludzi na świecie mówi dwoma lub więcej językami, co wspomaga proces myślenia i sprawia, że uczenie się kolejnych języków jest łatwiejsze.
Co nam daje znajomość języków obcych?
1. Języki obce umożliwiają nam naukę i studiowanie za granicą, a także dalsze życie poza ojczystym krajem.
2. Znając języki obce mamy szansę zdawać egzaminy i dostawać się na lepsze uczelnie.
3. Znajomość języków coraz częściej jest niezbędna do znalezienia pracy w Polsce oraz w Europie.
4. Porozumiewanie się w kilku językach pozwala śmiało podróżować po świecie.
5. Daje szansę poznawania ludzi na całym świecie.
6. Dzięki językom możemy bez problemu czytać książki, oglądać filmy a także rozumieć przesłanie utworów obcojęzycznych.
7. Znajomość obcego języka daje szansę poznania innych kultur i obyczajów.
8. Dzięki wiedzy językowej zwiększamy naszą samoocenę, zyskujemy przekonanie, że nie ma dla nas rzeczy niemożliwych.
9. Nauka języka obcego jest świetnym ćwiczeniem intelektualnym, które w każdym wieku przynosi wiele korzyści. Poprawia zdolność koncentracji, ćwiczy pamięć, zwiększa poziom naszego kulturowego obycia, pozwala spojrzeć na świat z punktu widzenia innej kultury.
Nauka języków obcych może być zabawą, procesem przynoszącym wiele korzyści i radości. Jednak wszyscy potrzebujemy od czasu do czasu trochę inspiracji. Gdy na drodze staną jakieś trudności, to trudno pozostać optymistycznie nastawionym i w takich chwilach inspirujące cytaty o nauce języków mogą się przydać.
“Granice mojego języka są granicami mojego świata.”– Ludwig Wittgenstein
“Jeden język ustawia Cię w korytarzu życia. Dwa języki otwierają każde drzwi po drodze.”– Frank Smith
“Z językami, wszędzie jesteś w domu.”– Edward De Waal
“Inny język to inna wizja życia.”– Federico Fellini
“Kto nie zna języków obcych, nie wie nic o własnym.”– Johann Wolfgang von Goethe
“Znajomość języków jest bramą do wiedzy.”‒ Roger Bacon
Na gruzach Cesarstwa Zachodniorzymskiego, w którym posługiwano się w miarę jednolitą łaciną na całym jego terytorium (oprócz Brytanii), powoli zaczynały kiełkować nowe języki. Z uwagi na to, że losy każdej prowincji Cesarstwa po jego upadku potoczyły się w zasadzie inaczej, więzi łączące je w przeszłości zdecydowanie osłabły. Zaowocowało to pojawieniem się różnic dialektalnych w języku łacińskim, każdy kolejny wiek pogłębiał te różnice. Efektem było powstanie nowych języków przed końcem pierwszego tysiąclecia. Nazwa „języki romańskie” utworzona została od łacińskiego określenia „lingua Romana” – „język rzymski” używanego przez Rzymian w pierwszych wiekach naszej ery na określenie języka, którym mówili. Wcześniej Rzymianie określali swój język mianem „lingua Latina” – „język łaciński”.
JĘZYKI ROMAŃSKIE
Włoski
Dziś językiem włoskim posługuje się ok. 60 mln ludzi we Włoszech, w Szwajcarii w kantonie Ticino oraz na Korsyce. We Włoszech i Szwajcarii nadano mu status języka urzędowego.
Sardyński
Ok. 1 mln osób używa języka sardyńskiego (są nimi, jak nie trudno zgadnąć, mieszkańcy Sardynii).
Francuski
Po francusku porozumiewa się ok. 70 mln. ludzi. We Francji mieszka ok. 50 mln mówiących, w Belgii 4 mln, we Szwajcarii 1 mln, w Kanadzie w stanie Quebec 6 mln. Liczbę mówiących po francusku w krajach powstałych po rozpadzie francuskiego imperium kolonialnego szacuje się na ok. 8 mln. W wiekach XVIII i XIX francuski przeżywał swoją świetność, był językiem międzynarodowym, językiem dyplomacji (powszechna była klauzula w umowach międzynarodowych, że w przypadku rozbieżności w interpretacji decydował tekst francuski). W II poł. XIX w. rola francuskiego zaczyna podupadać, jego miejsce zajmuje angielski.
Prowansalski
Języka prowansalskiego używa się we francuskiej Prowansji, a także w Langwedocji i Akwitanii. Liczbę osób porozumiewających się nim szacuje się na ok. 8-10 mln.
Hiszpański
Pod względem ilości mówiących język hiszpański wiedzie prym wśród języków romańskich. Używa go ok. 170 mln osób. Ok. 35 mln posługuje się nim w Hiszpanii, mniej więcej 135 mln stanowią mieszkańcy Ameryki Łacińskiej. Hiszpańskiego używa się we wszystkich krajach od Meksyku po Argentynę i Chile (z wyjątkiem Brazylii, Surinamu, Gujany oraz Gujany Francuskiej). Także część mieszkańców Filipin mówi po hiszpańsku. W Ameryce Północnej zasięg języka hiszpańskiego był większy. Świadczą o tym nazwy miast Los Angeles oraz San Francisco.
Portugalski
Języka portugalskiego używa ok. 160 mln osób w Portugalii oraz byłych koloniach portugalskich (Brazylii, Angoli i Mozambiku). Pewnym dialektem portugalskiego posługują się mieszkańcy hiszpańskiej prowincji Galicja (lub jak chcą inni… dialektem hiszpańskiego).
Kataloński
Językiem katalońskim posługuje się ok. 6 mln. ludzi w północno-wschodniej Hiszpanii (Katalonia), na wyspach Balearach oraz w Andorze.
Retoromański
Nazwa tego języka, utworzona przez romanistów w XIX w., nawiązuje do rzymskiej prowincji Recji (Rethiae), chociaż większość mówiących nim zamieszkuje obszary dawnej prowincji Noricum. Język retoromański dzieli się na trzy podstawowe grupy dialektów, chociaż większość badaczy jest zgodna, że można wręcz mówić o trzech odrębnych językach. Pierwszym językiem – zwanym romansz lub retoromańskim – używają mieszkańcy szwajcarskiego kantonu Gryzonia w liczbie ok. 50 tyś. Drugiego języka – ladyńskiego – używają mieszkańcy włoskiej prowincji Tyrol. Porozumiewa się nimi ok. 70 tyś osób. Trzecim językiem jest friulski, powszechnie używany we włoskiej prowincji Friuli. Porozumiewający się tym językiem są najliczniejszą społecznością grupy języków retoromańskich (ok. 500 tyś.). Warto dodać, że w 1999 r. parlament włoski uznał język friulski za język narodowy.
Dalmatyński
Język dalmatyński zanikł ponad 100 lat temu. Ostatni człowiek mówiący po dalmatyńsku zmarł w 1898 r. Języka dalmatyńskiego używano na wybrzeżu Morza Adriatyckiego na obszarach dawnej rzymskiej prowincji Dalmatia.
Rumuński
Językiem rumuńskim mówią potomkowie mieszkańców rzymskiej prowincji Dacja. Obecnie po rumuńsku porozumiewa się ok. 25 mln osób w Rumunii i Mołdawii. Język rumuński jest spośród języków romańskich tym, który uległ największym wpływom obcym – wpływom słowiańskim.
Nie można poznać najważniejszych tradycji kultury europejskiej bez znajomości pierwszych języków Europy: greki i łaciny, języków pierwszej demokracji i Nowego Testamentu, prawa rzymskiego i uczonych średniowiecza i odrodzenia. Więcej niż połowa wyrazów obcych wywodzi się z języków klasycznych, a kto je zna nie będzie miał trudności z nauczeniem się języków współczesnych. Język i kultura są nierozłączne, przenikają się. Język jest naznaczony kulturą, gdyż jest tworem społeczno-historycznym, kultura zaś przejawia się przede wszystkim w języku. Łączy je wiedza o świecie, wynikająca z doświadczenia, wykształcenia, korzystania z wielu źródeł informacji.
Łacina jest najlepiej znanym językiem starożytnym z basenu Morza Śródziemnego. Była językiem ojczystym Rzymian. Do jej zapisywania używano alfabetu łacińskiego, który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego, językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie w 476 roku, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana do XVIII jako język komunikacji międzynarodowej, nauki, kultury i sztuki. W Polsce była językiem urzędowym do 1795 roku. Liturgię Kościoła katolickiego sprawowano niemal wyłącznie po łacinie aż do Soboru Watykańskiego II.
Wbrew powszechnej opinii łacina nie jest językiem martwym, ponieważ ciągle się rozwija. Wydawane są liczne publikacje w języku łacińskim, funkcjonuje łacińska Wikipedia i wyszukiwarka Google. Terminologia naukowa i techniczna zazwyczaj tworzona jest na bazie łaciny. Jest używana w mediach i kulturze masowej. Podczas prezydencji Finlandii oficjalne dokumenty Unii Europejskiej były publikowane po łacinie. Pozostaje też językiem urzędowym Państwa Watykańskiego. Powstają łacińskie nazwy specjalistyczne, na przykład nowo odkrytych gatunków organizmów. Tradycja pisania i mówienia po łacinie nigdy nie zanikła. Najbardziej znanymi wydawnictwami w języku łacińskim są kwartalnik Vox Latina oraz dwumiesięcznik „Melissa”. Symbole wzorów fizycznych pochodzą od łacińskich nazw (np. symbol „t” od tempus = czas). W astronomii używa się łacińskich nazw gwiazdozbiorów (np. przy nazewnictwie gwiazd czy w kartografii nieba). W Finlandii radio nadaje trzy razy w tygodniu krótkie audycje w tym języku. Łacina jest nauczana w Niemczech, Francji i we Włoszech. Pojawia się w wielu grach wideo i niektóre piosenki są śpiewane po łacinie. Msze w języku łacińskim są nadal odprawiane w Kościele katolickim.
Znajomość łaciny uważana jest za niezbędną w poznawaniu historii europejskiego dziedzictwa kulturowego, sięgającego korzeniami antyku. Chociaż jest to w większości antyk grecki, znamy go za pośrednictwem Rzymian, którzy wykazali zdolności i wolę, by przyswoić we własnej mowie osiągnięcia Greków a później prześcignąć mistrzów. Łacina jest jedyną mową, która przekroczyła granice czasu i przestrzeni, umożliwia bowiem kontakt z mistrzami przeszłości. W języku tym tworzyli Cyceron, Tacyt, Hieronim, Augustyn, Einhard, Tomasz z Akwinu, Dante, Petrarka, Erazm, Luter, Kopernik, Kepler czy Newton.
Jej uchwytny rdzeń tkwi nie tylko w starych, powszechnie znanych wyrazach typu „matura” (od maturare – dorastać) i „uniwersytet” (od universitas – powszechność, uniwersalność), ale również w codziennych powiedzeniach.
LAS LINGUAS AVRAN PORTAS mówiąc w retroromańskim – Języki otwierają drzwi !!!
AD REM – do rzeczy…
Pani Beata Adamowicz
